«Εξοντώθηκαν όχι γι΄ αυτό που έκαναν, αλλά γι΄ αυτό που ήταν»
Είναι γνωστό ότι κατά την αρχαιότητα στα Δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας ακτινοβολούσαν οι Αιολικές, Δωρικές και Ιωνικές πόλεις(αποικίες) που υπήρξαν κοιτίδα του Ελληνικού Πολιτισμού. Μετέπειτα, επί Μ. Αλεξάνδρου αλλά και αργότερα, κατά την ακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ο Ελληνισμός επεκτάθηκε σε όλη τη Μικρά Ασία.
Μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια παράλια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου. Η άλωση της Τραπεζούντος το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρά το γεγονός ότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού, αλλά πολύ γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική και κοινωνική ζωή της περιοχής.
Η οικονομική ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν στις 270.000 ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1919 τα σχολεία ανέρχονταν σε 1400, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντος. Εκτός από τα σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό Πολιτιστικό και Πνευματικό επίπεδο.
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Πιο συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας. Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας το 1461 γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους Γερμανούς που αποτελούσαν τους επίσημους συμβούλους τους, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
Το 1908 ήταν μια χρονιά-ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά εκείνη εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεοτούρκων, που έθεσε στον περιθώριο το σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το Κρητικό Ζήτημα, δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ (1919 – 1923 ). Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο « Ένωση και Πρόοδος » ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα.
Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας στην ενδοχώρα. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με ποινή τιμωρίας από τις στρατιωτικές αρχές.
Οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας αλλά και καίγοντάς τα, σκορπίζοντας τη φρίκη και τον τρόμο παντού. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού.
Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Το τέλος του Πόντου ολοκληρώθηκε. Οι φωνές λιγοστεύουν.
Η Βουλή των Ελλήνων με αρκετή ομολογουμένως καθυστέρηση, το Φεβρουάριο του 1994 ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η “νέα τάξη πραγμάτων” που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειμματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων, που έστω και αργά αποκαταστάθηκε.
Πιστεύω ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν που έχει πολύ στενή σχέση με την Ελληνική κοινότητα της Αμερικής θα αναγνωρίσει σύντομα τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως πολύ ορθά έπραξε και με τους Αρμένιους πρόσφατα. Είναι γνωστό ότι είναι ένας ηγέτης που πιστεύει σε αρχές και αξίες και πάνω απ΄ όλα τηρεί τις υποσχέσεις του.
Σύντομο βιογραφικό του Κώστα Τίγκα
Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1968 και αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Αντιστρατήγου. Πτυχιούχος του Νομικού τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν. Καθηγητής Ηγεσίας & Χειρισμού Ανθρώπινου Δυναμικού στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Καθηγητής στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, στον Τομέα του Δημοσίου Management. Πρόεδρος του Συλλόγου Θεσσαλών Παπάγου & Βορείων Προαστίων. Πρόεδρος της Ενώσεως Επιστημόνων Χολαργού-Παπάγου «Ο Τίμιος Σταυρός». Πρόεδρος του Οργανισμού Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών (ΟΕΠΕΚ) του Υπουργείου Παιδείας.
