Ιστορίες γυναίκειας χειραφέτησης … στο Αθλητικό Κέντρο «Ν. Πέρκιζας» . Η Αμερικανίδα μαραθωνοδρόμος Kathrine Switzer, η Ιρανή πυγμάχος Sadaf Khadem και η αθλήτρια του στίβου Δομνίτσα Λανίτου έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, στον αγώνα χειραφέτησης των γυναικών μέσα από τον Αθλητισμό.
Αποδίδοντας την ελάχιστη τιμή σ’ αυτές τις ξεχωριστές αθλήτριες, η δ/νση Αθλητισμού, Παιδείας και Νέας Γενιάς του Δήμου Χαλανδρίου δημιούργησε μια μόνιμη υπόμνηση της ιστορίας τους, με γκράφιτι που έγιναν, με τη μέθοδο του στένσιλ, στους τοίχους του Αθλητικού Κέντρου «Ν. Πέρκιζας».
Εκεί, συναντώνται πλέον οι τρεις σπουδαίες αθλήτριες για να μοιραστούν την ιστορία τους:
Η Αμερικανίδα Kathrine Switzer έγινε η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε επίσημα σε Μαραθώνιο γυναικών στη Βοστώνη, το 1967. Ήταν μια σπουδαία κατάκτηση για το κίνημα υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης αφού μέχρι τότε, προσπάθειες γυναικών από διάφορες εθνικότητες να «σπάσουν το άβατο» στον Μαραθώνιο είχαν αποτύχει.
Η Switzer υπέβαλε την αίτηση συμμετοχής χωρίς να «αποκαλύψει» το φύλο της και όταν στη διάρκεια του αγώνα αυτό έγινε αντιληπτό, οι διοργανωτές προσπάθησαν βιαίως να της αποσπάσουν τον αριθμό συμμετοχής, προκειμένου να την ακυρώσουν. Αυτό δεν έγινε εφικτό χάρη και στη βοήθεια του συντρόφου της, ο οποίος έτρεχε μαζί της. Τελικά η Switzer τερμάτισε τον αγώνα σε χρόνο 4 ωρών και 20 λεπτών, συνθλίβοντας προκαταλήψεις και νοοτροπίες, τις οποίες το γυναικείο κίνημα δυστυχώς αντιμετωπίζει μέχρι και σήμερα.
Το 1972 ο Μαραθώνιος της Βοστώνης δέχτηκε την επίσημη συμμετοχή γυναικών δρομέων και το 1984 ο Μαραθώνιος γυναικών εντάχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αξίζει να σημειωθεί πως η πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια γυναικείας συμμετοχής σε Μαραθώνιο, έγινε στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 1896 από την Σταματία (ή Σταμάτα) Ρεβίθη, η οποία φέρεται να έτρεξε μόνη της την διαδρομή, ανεπίσημα δλδ, την επομένη του Μαραθωνίου.
H πυγμάχος Sadaf Khadem αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ιράν λόγω του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Στην πατρίδα της οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν το σώμα τους με χιτζάμπ και η γυναικεία πυγμαχία δεν είναι «συμβατή» με τα ήθη και τις παραδόσεις του Ισλάμ, όπως το αντιλαμβάνεται η πατριαρχική κοινωνία τους. Οι προπονήσεις της Khadem γινόντουσαν κρυφά, χωρίς την έγκριση της ιρανικής ομοσπονδίας. Μετέβη υπό καθεστώς μυστικότητας στην Γαλλία προκειμένου να καταφέρει να αγωνιστεί σε επίσημους αγώνες και δεν μπορεί έκτοτε να επιστρέψει στην πατρίδα της και την οικογένειά της γιατί φοβάται για την ασφάλειά της.
Αυτή τη στιγμή αγωνίζεται ως Γαλλίδα και η ιστορία της είναι μια υπενθύμιση πως κάποιες κατακτήσεις που θεωρούνται αυτονόητες για κάποιους πολιτισμούς, δεν είναι για άλλους.
Η κυπριακής καταγωγής αθλήτρια του στίβου Δομνίτσα Λανίτου – Καβουνίδου έγινε, το 1936, η πρώτη Ελληνίδα που έλαβε μέρος στο στίβο σε Ολυμπιακούς Αγώνες,παρότι ο ΣΕΓΑΣ δεν είχε επισημοποιήσει, μέχρι την τελευταία στιγμή, τη συμμετοχή κάποιας αθλήτριας από τη χώρα μας. Αγωνίστηκε στα 100 μ. και στα 80 μ. με εμπόδια, όπου κατάφερε να φθάσει ως τον ημιτελικό. Στο δρόμο της επιστροφής από το Βερολίνο αγωνίστηκε στη Βουδαπέστη και στο Βόλο, όπου η Δομνίτσα συμμετείχε στην σκυταλοδρομία 4Χ100 των ανδρών, καθώς δεν υπήρχε τέταρτος άνδρας για το αγώνισμα.
Οι εξαιρετικές της επιδόσεις βέβαια, και τα ρεκόρ που κατέρριπτε το ένα μετά το άλλο, σχολιάστηκαν λιγότερο από το γεγονός ότι η αθλήτρια αγωνιζόταν με κοντό παντελονάκι.
O Aντιδήμαρχος Αθλητισμού Χάρης Μαυρουδής, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σχολίασε:
«Ο Αθλητισμός, πέρα από το προφανές, να αγωνίζεσαι και να ξεπερνάς τα όρια σου, προωθεί αξίες, όπως αυτή της γυναικείας χειραφέτησης, η οποία παραμένει, δυστυχώς, ζητούμενο ακόμα και στις μέρες μας, παρά τους αιματηρούς αγώνες που έχουν δώσει οι γυναίκες όλα τα προηγούμενα χρόνια. Θέλουμε το παράδειγμα της Switzer, της Khadem και της Λανίτου να παραμείνει φάρος και οδηγός για όλα τα νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που αθλούνται στο “Ν. Πέρκιζας”. Τα όμορφα γκράφιτι στους τοίχους του Αθλητικού Κέντρου, τα οποία φιλοτέχνησε η ομάδα του Αλέξανδρου Θεοχαράτου, αποτελούν πλέον ζωντανή υπόμνηση της ιστορίας των τριών μεγάλων αθλητριών».
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
