Θέατρο: «ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ» από 9 – 12 Ιανουαρίου 2025 στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Αθήνα σε σκηνοθεσία Κατερίνας Χάσκα

by Ηλίας Τσουχνικάς13/12/202413/12/2024

Θεατρική παράσταση από την Καλλιτεχνική εταιρεία Creatists «ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ» από 9 – 12 Ιανουαρίου 2025 στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Αθήνα σε σκηνοθεσία Κατερίνας Χάσκα

Η Καλλιτεχνική εταιρεία Creatists, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «ΝΥΧΤΕΣ ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ: ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ 1845-2025» παρουσιάζει το έργο «ΛΗΘΗ VS ΘΥΜΗΣΗ – ΔΟΚΙΜΗ ΠΟΕ» από 9 – 12 Ιανουαρίου 2025 στις 21:00 στο Rabbithole (Γερμανικού 20, Αθήνα, 10435) σε σκηνοθεσία Κατερίνας Χάσκα.

Το έργο «Λήθη Vs Θύμηση – Δοκιμή Πόε» είναι ένα θεατρικό κείμενο work in progress. Έχει προκύψει μέσα από μια ερευνητική διεργασία και θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς, μέθοδος πάνω στην οποία εργάζεται η σκηνοθέτις Κατερίνα Χάσκα με τη θεατρική της ομάδα και η οποία στοχεύει να εμβαθύνει σε θέματα όπως η ψυχική σύγκρουση, η σύγκρουση ταυτότητας και η κοινωνική σύγκρουση, ο ποιητικός λόγος και η κίνηση, μέσα από το πρίσμα του υπαρξισμού.

Πρόκειται για μία περφόρμανς που εισχωρεί στις μύχειες σκέψεις, τις περιπλοκές της ανθρώπινης ψυχής, εξερευνώντας εσωτερικές και συγκρουσιακές μνήμες της ταυτότητας και των κοινωνικών συγκρούσεων μέσα από τις οποίες μάχονται οι χαρακτήρες να βρουν την αλήθεια τους στον περίπλοκο κόσμο μας. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ταυτότητα και συναντιούνται σε έναν άγνωστο χώρο και αόριστο χρόνο. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από ένα μοναδικό μείγμα ισχυρών μονολόγων και διαλόγων από επιλεγμένα ποιήματα και διηγήματα του Άλαν Πόε, με επαναλαμβανόμενες φράσεις, μυσταγωγικές παύσεις και σιωπές, και καινοτόμων τεχνικών σωματικού θεάτρου και θέατρο του παραλόγου. Ντύνεται με ατμοσφαιρικούς απόκοσμους φωτισμούς, σκηνικό διάκοσμο installation το οποίο χτίζεται και γκρεμίζεται επί σκηνής και πρωτότυπη μουσική-ηχοτοπία.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Την πρώτη φορά είχε κενό. Μια μαύρη τρύπα. Σιωπή.

Στο δεύτερο χτύπημα ακούσαμε ένα γέλιο που ξέφυγε.

Μάλλον κατά λάθος και το κρύψαμε.

Κομψά. Ξεδιάντροπα. Με ένα τυπικό. Συγνώμη.

Μπήκα. Χωρίς να χτυπήσω. Χωρίς να ντραπώ.

Μέχρι να φτάσω στο διάδρομο είχα κιόλας μάθει

για την ντροπή και το θράσος.

Με το βλέμμα χαμηλά, συνέχισα.

Στις πρώτες αίθουσες διδασκόταν

το πώς να σβήνεις μνήμες.

Στις επόμενες μας μάθαιναν το γκρι χρώμα.

Η παλέτα μας έγινε

μονόχρωμη και ξεχάσαμε.

Γρήγορα.

Για αυτό κάνουμε παιδιά. Για αυτό. Για να θυμηθούμε.

Για να θυμηθούμε το παιδί που κρύφτηκε.

Και κάπως έτσι η παιδικότητα κρύβεται φοβισμένη από την εγκατάλειψη και την απόρριψη των μεγάλων. Δύο φοβισμένα όντα που έρχονται αντιμέτωπα με πραγματικότητες που υπερβαίνουν το λόγο σε ένα ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας. Ένα ταξίδι αναζήτησης της χαμένης επικοινωνίας και της ντροπιασμένης επαφής. Ένα ταξίδι εσωτερικής σύγκρουσης και πλασματικού τρόμου, ένα ταξίδι σύγκρουσης με τα πρέπει της κοινωνίας και της θρησκείας. Ένα παιδί που κάποτε υπήρξε, αλλά κρύφτηκε στην έπαρση της σοβαροφάνειας ενός ενήλικα. Δύο πλάσματα αναζητούν επί σκηνής την αποδοχή του παρελθόντος που θα τους επιτρέψει τη σύνδεση με το παρόν. Αναζητούν τη Θύμηση μέσα από το Σκοτάδι της Λήθης.

Κατερίνα Χάσκα